سهراب

به افق رویدادها مینویسم

وخم شدگی شب را در اوج پی میگیرم

سهراب مینوشت از الهام و خستگی تاریک

در نفس دیدار لفظ میریخت

به هجای طبیعت احترام میگذاشت

و در شرم کفش روی سنگ سر به زیر میانداخت

او در بند کلمات نمینواخت

در سرداب زمان گم نمیشد

و در فراخ کلمات همه بی شکلی ها را شکل میداد

او به کتابت احساس پایبند بود

و به تشکیل قطرات باران به دور یک نقطه غم

و مینوشت کلام وار

و در کلافه ذهن انرا میانداخت تا باز شود

بنویس سهراب هنوز وقت هست چون تو جاری شده ای در کلام شعر

و از شهر بصیرت تحفه اورده ای اینجا96.6.17